این روزها به یمن وجود مبارک موبایل، ما از اتفاقات اطراف بیشتر با خبر می شویم. مثلا با اس ام اس های دوستان و آشنایان متوجه می شویم که جشن میلاد امام رضا(ع) است!

وجود مقدس علی بن موسی الرضا (علیه االسلام) برای شیعیان ، بخصوص برای ایرانیان نیاز به توضیح ندارد، انتظار می رود بر  اساس همین اهمیت وی‍ژه، جشن میلاد ایشان هم شور و شعفی وصف ناپذیر در میان مردم ایجاد کند.

این شور و شعف و صف ناپذیر که می گویم دو وجه دارد، کی وجه درونی و دیگر وجه بیرونی.

وجه درونی آن همان نشاط و شادابی روحی است که هر کدام از ما به اندازه ی میل و ارتباط و ارادتمان به خاندان اهل بیت(ع) و بالاخص امام رضا(ع) داریم و امری صرفا شخصی و فردی و درونی است.

اما وجه دیگر، شور و حال بیرونی است که با شادی و نشاط اسلامی و در میان همه ی مردم موج می زند و خود را به شکل های گوناگون از جمله، آدین بستن، شمع روشن کردن، شیرینی تعارف کردن و... نمایان می سازد.

من در وجه درونی آن شک نمی کنم چرا که برای بودن آن دلیل دارم اما برای نبودنش نه، اما برای شور و نشاط ملی، شک بزرگی دارم.

نه این که مردم به امامشان (ع) ارادت ندارند، بلکه از آن حیث که اولا مردم نشاط خود را از دست داده اند، و در ثانی، ما متأسفانه برای چنین جشن هایی، تعریف روشنی نداریم. نمی دانیم تا کجایش لبخند ما جزء نشاط اسلامی و تا کجایش باید ادامه یابد!! منطقه ی ممنوعه ی خنده و شادی کجاست؟ حد و اندازه ی آن را چکونه باید اندازه گرفت!!

این است که جشن و سرور ما همواره در هاله ای از ابهام قرار دارد. (برعکس عزاداری های ما که به دلیل روشن بودن حد و مرزها پررنگ و پر جلوه برگزار می شود.)

این است که جشن های میلاد به چشم نمی آید و جز آواز خوانی(شما بخوانید مداحی) چند مداح که صدایشان در روز جشن هم بین گریه و شادی گیر کرده است، و چند لامپ روشنایی که با هزینه ی یارانه ای ملت توسط شهرداری ها روشن می شود و چند کورسوی دیگری ، ما چیزی به نام جشن نمی بینیم. صدا و سیما هم که این روزها موج می زند از نشان دادن چهره های تکراری این مجری و آن خوانند ه و تبریک بازاری که اول و آخرش لفاظی است. حال ملت بااین جشن ها چه نشاطی می گیرند و سطح نشاط ملی به کجا قد می کشد، خدا می داند!

برای درک آن چه در ذهن دارم، به یاد کشورهای دیگر می افتم که به بهانه های خیلی سطحی و عادی(نه جشن میلاد امامشان!) آن چنان شور و شعفی در کوچه و خیابان راه می افتد که هر انسانی را به وجد می آورد.

اما نهایت جشن ما این است که موبایل را برداریم. متن کوتاه تبریکی بنویسیم و آن را سند آل! کنیم. راحت!!!